Amper de laatste wee weggepuft hebbende en ons tweede kind, zoon Alessio, op de wereld verwelkomd, kon een vriendin het niet laten te zeggen: ‘En hoe was het nu, écht bevallen? De vorige keer ben je immers met een ruggenprik bevallen dus dat was een makkie…’ om vervolgens voor de zoveelste keer uit te wijden over háár traumatische bevalling zonder pijnbestrijding. Even werd ik weer teruggeworpen naar die bevalling van de eerste, drie jaar eerder, waarbij de baby na 24 uur weeënstorm klem zat, de ontsluiting niet volgde en een ruggenprik de enige optie was voordat het een keizersnee zou worden. Uiteindelijk zag Emilia gelukkig gezond het levenslicht.
Nog van de wereld door de oerkrachten die ik ondergaan had, kon ik geen gevat antwoord verzinnen en hield ik mijn mond maar. Maar als ik er nu op terug kijk vind ik het ronduit stuitend. Hoezo ben je pas écht bevallen als je dit zonder pijnbestrijding hebt gedaan? Maakt het een mindere prestatie als je pomp of prik hebt gehad bij je bevalling, maakt dit je minder moeder? Ik kan er nu nog boos om worden.
Het valt mij wel op dat als ik over de bevalling van nummer één praat dat ik mijzelf ga verantwoorden over dat ik pijnbestrijding heb gehad. Dat ik dit niet deed omdat ik het mijzelf makkelijk wilde maken, maar dat het medisch noodzakelijk was. Dat ik geen watje ben. En dat ik dit doe is toch erg?
Wat is dat toch met die ‘moederbattle’? De pijnlijke strijd die moeders met elkaar aangaan. Dat wij moeders elkaar de loef af willen steken over wie de ergste bevalling heeft gehad of juist de gemakkelijkste, wie de zoetste en snelst doorslapende baby heeft, wie weer op haar oude gewicht is, wiens kind het eerste loopt/praat/op de wc plast, enzovoort. Vaak lijken moeders lijnrecht tegenover elkaar te staan. Een heikel punt is borstvoeding versus flesvoeding. Er is nauwelijks een onderwerp waarbij moeders zo op de barricaden gaan staan. Daarbij kwetsen we elkaar en vergeten we dat we als moeders allemaal het allerbeste voor hebben met ons kind. En dat de keus van de ene moeder net zo geldig is als de keus van de andere moeder. En dat we daar niet over hebben te oordelen.
[Tweet “Pijnbestrijding bij je bevalling? Flesvoeding? Werken? Dit maakt je echt minder moeder hoor”]
Werk doe ik er bij
Een ander heikel punt is werk. Wat doe je met werken als je moeder bent. Ik heb hier al eerder een blog over geschreven: Het slechtste advies wat ik ooit kreeg als werkende moeder. Deze blog is ruim 20.000 keer gelezen en heeft héél wat losgemaakt. Een van de reacties die ik toen kreeg was de volgende:
Zoals je leest viel deze vrouw over de term “werkende moeder” omdat dat zou inhouden dat je als moeder er een beetje bij hobbyt. Natuurlijk wilde ik mijzelf gelijk verdedigen en zouden we hier een fikse strijd van kunnen maken. Maar ik heb eerst eens goed over haar opmerking nagedacht. En weet je, in wezen heeft ze gelijk: Ik doe mijn werk er bij. Niet als vrijblijvende hobby, ik neem mijn werk bloedserieus, maar ik doe het er wel bij.
Een tijdje geleden sprak ik met een redacteur van een TV programma. Of ik daar een bijdrage aan zou willen leveren zodat moeders geholpen zouden worden met de keus: moederschap of werk. Ik heb hem toen aangegeven dat er in mijn geval geen keus is: ik ben moeder en dat zal nooit meer anders zijn én daarbij werk ik. Hoe zou ik kunnen kiezen voor werk en daarbij geen moeder meer kunnen zijn? Onmogelijk. Het enige discussiepunt is hier het werk, niet mijn moederschap.
En over mijn werk hoef ik niet te discussiëren. Ik kies er voor om als moeder te werken. En waarom ik precies werk, hoe ik werk, hoe vaak ik werk en hoe ik omga met de invloed die mijn werk heeft op mijn gezin en mijn dagelijkse leven is aan mij. Net zoals elke moeder hierin vrij is keuzes te maken die het beste bij haarzelf, haar gezin en haar situatie past.
Met de term ‘werkende moeder’ zeg je naar mijn mening het volgende: ik ben een moeder (iets wat nooit meer anders zal zijn in je leven, wat er ook gebeurt. Eenmaal moeder blijf je moeder.) en ik heb werk. Net zoals ik een huis en hypotheek heb, en een auto en een hond. Ik ben mijn werk niet, ik heb werk en dat is aan verandering onderhevig in mijn leven. Dat ik daar op dit moment en op deze manier veel voldoening en geluk uit haal en daarmee van betekenis kan zijn voor anderen maakt mij een nog gelukkiger mens én moeder. En het hoe, wat, waar, waarom en wanneer dat is mijn beslissing en niet aan anderen om daar kritiek op te hebben.
Ben ik een goede moeder?
Het lijkt wel of we als moeders de moederstrijd aangaan op punten waar we onzeker over zijn. Als je immers onzeker bent over je keuzes en over of je iets goed doet dan heb je behoefte aan bevestiging. Dus volgens mij staan we als moeders vaak zo tegenover elkaar omdat we bevestiging zoeken dat we het goed doen, dat we een goede moeder zijn. En dat deze battle juist ontstaat omdat er geen één manier is waarop je een goede moeder bent. Dat je een goede moeder bent of je nu met of zonder verdoving bevalt, wel of geen borstvoeding geeft en of je nu wel of niet werkt. Dus aan die vriendin aan mijn kraambed en aan Daphne en aan alle andere moeders die willen battle-en: niet nodig, je hebt de ‘Mom of Holland’ award al gewonnen. Je bent de beste moeders die je kind maar kan wensen!
Herken je dit? Bevind jij je regelmatig in een moederbattle? Raak jij gespannen en gefrustreerd omdat je het gevoel hebt te kort te schieten? Laat je over je grenzen heen gaan en vind je ‘nee’ zeggen lastig? Klik dan hier en boek de 21-daagse online Relaxed Mom – Snelcursus en word in 21 dagen een relaxte, zelfverzekerde moeder!
