“Jij wilde een kind, dus tja, dan zal je offers moeten brengen. Een stapje terug doen in je werk is heel normaal hoor. Je kind is toch belangrijker dan je werk en je carrière?”
Hoorde ik dit nu goed? Net moeder geworden van mijn eerste kind werd ik even vermanend toegesproken door een collega-moeder en vriendin. Mijn mond viel open. Zei ze nu net echt dat ik mijn ambities maar aan de wilgen moet hangen, dat moeder worden automatisch exit carrière betekent? En suggereerde ze nu net echt dat ik een slechte moeder ben als ik mijn werk belangrijk vind?
Zij is niet de enige die daar zo over denkt. Een tijdje geleden stond ik met een artikel in de online Telegraaf Vrouw. Daarin gaf ik moeders tips voor meer me-time, naar aanleiding van een Engels onderzoek dat concludeerde dat moeders maar 17 minuten per dag voor zichzelf hebben. Dit artikel sloeg in als een bom. Zo’n 20.000 keer werd het op Facebook gedeeld en ik kreeg enkele honderden reacties. Buiten het feit dat veel lezers dachten dat ík dit onderzoek opgezet of verzonnen had (nee, het is een Engels onderzoek van de Daily Mail, zie hier), waren er ook een hoop mannen en vrouwen die mij lieten weten dat je als moeder niet moet zeuren en je mond moet houden. Dat je nu eenmaal zelf voor kinderen hebt gekozen en je je maar moet neerleggen bij de consequenties, zoals minder tijd voor jezelf en voor wat jij belangrijk vindt in je leven náást je kids. En dus ook minder tijd voor je werk. En dat als ik meer tijd voor mijzelf wil, voor mijn man of voor mijn werk, ik simpelweg een vreselijk slechte moeder ben. Schokkend vond ik dit! En het maakte mij verdrietig, want ‘een slechte moeder’ genoemd worden, dat doet pijn.
Gedoemd te mislukken
Anno 2015 vinden mensen dus nog steeds dat, op het moment dat wij moeder worden, we alle andere rollen die we vervullen in ons leven simpelweg moeten opgeven. Dat onze generatie mama’s alles wil: een gelukkig gezin, een mooie baan, goede vrienden, zelfontwikkeling, hobby’s en tijd voor jezelf. Dat wij als moeders te veel van het leven en onszelf verwachten en dat dat gedoemd is te mislukken.
Nu ben ik het er wel mee eens dat work-life balance niet bestaat: dat je niet álle ballen altijd op hetzelfde moment hoog kan houden. Lees ook mijn eerdere blog: Work-Life balance bestaat niet over mijn ontdekking dat er geen balans kan zijn tussen je werk en je leven en dat je eigenlijk altijd bezig bent met wat op dat moment de hoogste prioriteit heeft. De ene keer is dat thuis, en de andere keer is dat je werk. En dat je niet streeft naar balans, maar naar harmonie.
Maar is dat erg? Maakt je dit een slechte moeder?
[Tweet “Als goede moeder moet je nu eenmaal offers brengen, dus stop met je carrière!”]
Een slechte moeder
Ik zou mijzelf een slechte moeder vinden op het moment dat ik niet de beste versie van mijzelf leef. Als ik mijn kinderen meegeef, dat je je kop vooral niet boven het maaiveld moet uitsteken, maar leeft naar de typisch Nederlandse uitdrukking ‘doe vooral normaal, dan doe je al gek genoeg.’ Ik zou mijzelf een slechte moeder vinden als ik mijzelf compleet wegcijfer, waardoor ik mijn talenten en mijn kennis niet de ruimte geef en daardoor niet van betekenis kan zijn voor anderen. Ik zou mijzelf een slechte moeder vinden wanneer ik mijn dochter Emilia leer dat zodra zij moeder wordt, ze haar ambities, verlangens en haar dromen on hold moet zetten. En ik zou mijzelf een slechte moeder vinden als ik mijn zoon Alessio leer dat de zodra een vrouw moeder wordt, ze bovenal moeder is en de rest niet echt meer telt.
Veel belangrijker vind ik het mijn kinderen te leren niet te oordelen over anderen. Andermans verhaal is immers de jouwe niet. Dus als een moeder een stapje terug wil doen in haar carrière omdat ze al haar tijd en aandacht aan haar gezin wil geven, is dit prima. En als een moeder werkt omdat dit belangrijk is voor haar groei, voldoening en welzijn, dit ook in het belang van haar kinderen is. En ook dat is prima.
Bovenal leer ik mijn kids zich netjes te gedragen, dus aan die moeder met het slechte advies (én tegelijk ook aan al die lezers die mij ‘een slechte moeder’ noemden): van mij krijg je geen dikke vette middelvinger, maar nog een kopje thee.
Herken je je ook in dit verhaal? Wil je hier met mij over sparren? Klik hier en neem contact met me op!
