Heel eerlijk, ik ben verslaafd aan het druk hebben. Wanneer ik niet aan het werk ben, afspraken heb, in huis bezig ben, boodschappen haal of andere nuttige dingen doe, voel ik me een beetje verloren. Het lijkt alsof mijn leven alleen betekenis heeft wanneer ik elke minuut van de dag bezig ben. Dat ik goed genoeg ben, succesvol ben en er toe doe als ik het druk heb.
Oef.
Net als Marie Curie die zegt ‘We hebben geen oog voor wat er al gedaan is; we zien alleen wat er nog moet gebeuren.’ Sta ik altijd aan.
En stiekem ben ik daar nog trots op ook.
Ik beloof mijzelf dat ik de dingen die ik ook graag wil doen – al die self-help boeken lezen, dwalen door het Rijksmuseum, schilderen, mediteren, Netflixen – zal doen zodra ik mijn to-do lijst heb afgewerkt. Maar natuurlijk gebeurt dat veel te weinig, omdat het werk gewoon nooit af is. In ieder geval in mijn hoofd niet.
Nog even los van de schuldgevoelens, mijn hoofd dat altijd maar doorgaat en de knagende onrust als ik aan het niksen ben.
In mijn bloedlijn
En ik herken dit van de vrouwen in mijn bloedlijn. In mijn moeder, mijn oma, mijn overgrootmoeder, en de vrouwen daarvoor. Al generaties lang zijn deze vrouwen ondernemers, harde werkers en succesvolle frontier women die financieel onafhankelijk waren. En tegelijkertijd ook vrouwen die tig ballen in de lucht te houden hadden, veel verantwoordelijkheid op hun schouders droegen, en een gigantische bewijsdrang hadden. Ze hadden totaal geen rust in hun donder en ze geloofden dat succes enkel kon worden bereikt door hard te werken.
En hun bloed stroomt door mijn aderen.
Naast hard werken kennen veel vrouwen ook zelfopoffering. Veel vrouwen geloven dat je pas goed genoeg bent als je eerst voor alles en iedereen zorgt en dan pas voor jezelf. Zoveel vrouwen zetten zichzelf op de laatste plaats en zijn tevreden met de restjes. Toegegeven, ik ben niet zo’n zorgzaam type. Mijn kinderen moeten hun eigen koekje pakken na school (stiekem 2), want mama werkt. Maar toch is het verschuilen achter druk zijn ook een vorm van zelf sabotage. En een soort van escape om niet met jezelf bezig te hoeven zijn (want wat zou je dan tegen kunnen komen?).
Druk, druk, druk
Uit onderzoek blijkt dat ruim 62% van de Nederlandse moeders zo druk is dat ze geen tijd voor zichzelf heeft. Als er dan wat tijd is, zegt 51% die tijd vooral te besteden aan huishoudelijke klusjes. Ook geeft ruim de helft aan zich schuldig te voelen tegenover de kinderen. Al met al zegt 44% van de ondervraagde moeders het gevoel te hebben dat ze tekortschiet ten opzichte van haar gezin. En bijna 70% van de Nederlandse moeders geeft aan die druk vooral aan zichzelf op te leggen.
Met mij dus vele andere vrouwen.
Ik vind het dan ook een constante uitdaging om mij te ontwikkelen te midden van mijn drukke agenda. Ik stel dat uit en word zo een vrouw die simpelweg dingen doet en mijn to-do lijst afvinkt, zonder het werkelijk te beleven. Zonder echt te léven.
Genoeg is genoeg. Dit wil ik niet aan mijn kinderen doorgeven.
Momenten van geluk
Het is tijd om een nieuwe betekenis aan ‘druk zijn’ te geven. Het is tijd om de kwaliteit van mijn leven te meten aan de hand van momenten van geluk, voldoening en gewoon zijn, in plaats van alleen maar afgevinkte taken op mijn to-do lijst.
Dus ik ben vastbesloten om elke dag ruimte te creëren voor dankbaarheid en verwondering. Ik wil mezelf toestaan om te genieten van de kleine dingen in het leven, om te spelen, om te vertragen en te ademen. Ik wil de schoonheid ontdekken in de simpelste momenten, zoals een dramatische zonsondergang bewonderen, een geweldig boek lezen, een verrassend kunstwerk scheppen, een ontroerend gesprek voeren en struinen tussen de schatten van het Rijks.
Ik realiseer me nu dat het leven niet alleen draait om productiviteit, handen uit de mouwen, schop onder je kont en het afwerken van lijstjes. Het gaat erom te genieten van de reis, om de magie te vinden in de spontane momenten, om te vertragen en te voelen dat ik leef.
