Het was vrij vroeg in mijn carrière. Ik werkte in een veeleisende bedrijfsfunctie. Ik herinner me nog levendig dat mijn baas, de CEO van het bedrijf, me keer op keer de les las: “Je bent zo goed als je laatste succes”
En deze woorden hebben me jaren achtervolgd.
Ze waren zo giftig op zo veel niveaus.
Ik begon mijn carrière op jonge leeftijd in een omgeving waar ik mezelf moest bewijzen. Ik was – en ben dat nog steeds denk ik – een natuurlijke presteerder. Ik ben erg gedreven, heb hoge verwachtingen van mezelf en ben competitief (vooral met mezelf). In die tijd was ik ook erg onzeker en had ik een gebrek aan zelfvertrouwen. Ik voelde me vrij klein en keek op tegen mijn senioren.
Dus toen mijn baas me ‘leerde’ dat ik slechts zo goed was als mijn laatste succes, nam ik dat als de waarheid aan en begon ik dit te geloven en na te leven. En het zette mijn imposter syndroom in vuur en vlam, of beter een heel inferno.
Ik begon te geloven dat mijn succes slechts tijdelijk was. Dat het in een oogwenk weg kon zijn. Dat mijn succes eigenlijk niet de optelsom was van al mijn prestaties, mijn persoonlijkheid en mijn passie, maar dat het allemaal afhing van slechts één gelukkige (of ongelukkige) gebeurtenis. Dat alles waar ik zo hard voor gewerkt had zo kon worden afgebrand, en ik met lege handen, alleen en ongeliefd zou achterblijven.
Dus wat doen de meeste vrouwen als ze geconfronteerd worden met het bedriegersyndroom? Als ze bang zijn dat ze spoedig als nep, niet goed genoeg en niet waardig zullen worden ontmaskerd?
Ofwel leggen ze de lat lager, degraderen zichzelf, gaan geen uitdagingen aan en beginnen ondermaats te presteren zodat het niet te veel pijn zal doen als ze falen.
Of ze doen wat ik deed, en komen in de spiraal van het Imposter Syndroom terecht.
Deze spiraal begint met een uitdagende taak. Je werkt heel hard en je slaagt. Maar dan ben je niet de eigenaar van dit succes, en denk je dat je gewoon geluk had. Dat externe krachten je in staat stelden om te slagen, of dat alleen hard werken de reden was voor je prestatie. Dus niet vanwege je eigen vaardigheden en competenties.
Wanneer je voor de volgende uitdaging staat, vertrouw je jezelf, je vaardigheden en je competenties niet. Je gelooft dat jij, en je resultaten, afhankelijk zijn van externe factoren, zoals andere mensen, het universum, sterrenconstellaties of je gelukssokken. Dit ontneemt je je macht en controle, en vergroot de angst dat het niet meer zal gebeuren. Om mislukking te voorkomen, ga je nog harder werken. En voor je het weet zit je in een negatieve spiraal….
Dus die wegwerp opmerking van mijn baas gaf hem een werknemer die nog harder ging werken en naar nog meer succes ging streven. Die een perfectionist en controlefreak begon te worden, en een complete over-achiever. En het bezorgde hem een ongelukkige, angstige werknemer die op het punt van instorten stond.
Als ik hierop terugkijk als de persoon die ik nu ben, kan ik veel zeggen over zijn managementstijl. Maar dat is niet de manier om te genezen. Ik zou de schuld op me kunnen nemen, maar het is beter om mijn verantwoordelijkheid te nemen en mijn eigen boontjes te doppen. Omdat ik het was die zijn geloof als mijn waarheid aannam.
Dus op het moment dat ik me bewust werd van deze overtuiging, heb ik er iets aan gedaan en heb ik het Creatrix®-ed.
Maar je kunt alleen de dingen loslaten die je erkent en waar je vanaf wilt.
Dus als er één overtuiging is, één gedachte, op dit moment, waardoor je je klein, onzeker, angstig of ongelukkig voelt, welke overtuiging zou dat dan zijn?…
(Ja, dit is een vraag voor jou, dus neem de tijd om hem nu te beantwoorden. Niet later, maar nu …)
Ik denk dat je snel van dit innerlijke glazen plafond af wilt, toch?
Ja? Laten we dan praten!
Plan je gratis en zonder druk Game Plan met mij en bel nu:
