Het is midden in de nacht. Ik draai en keer, maar kan niet slapen. Ook al ben ik zo moe. Ik kan niet loslaten.
Flitsen van mijn to-do lijstjes voor mijn ogen en momenten van verdwalen in toekomstige worst-case scenario’s houden me wakker. En super onrustig.
Ik voel me gespannen, gefrustreerd, alert en angstig.
Toch wil ik zo graag slapen, ontspannen, loslaten.
Maar ik kan het niet…
Niet kunnen ontspannen
Niet in staat zijn om los te laten, achterover te leunen, en te ontspannen is een ding voor het grootste deel van mijn leven.
Ik voelde me altijd onzeker, niet goed genoeg en klein.
Dus ik dacht dat ik hard moest werken om mezelf te bewijzen.
En in zekere zin goed te maken wat ik miste.
Zodat mensen niet zouden ontdekken dat ik een bedrieger was, en niet capabel, slim of succesvol genoeg.
En om gehoord en gezien te worden.
Om gerespecteerd, gevalideerd, goedgekeurd en geliefd te worden.
Sinds ik een klein meisje was, was ik ijverig, loyaal, en een high-achiever om te bewijzen dat ik het waard was, en dat ik erbij hoorde.
Ik was zo bang voor wat anderen van me dachten, dat ik mezelf verloor.
En 24/7 in werkmodus zijn werd een gewoonte.
Het gaf me controle en een gevoel van veiligheid.
En ook een statussymbool.
Ik geloofde dat ik slaap, rust, ontspanning en plezier moest verdienen.
Anders zou ik falen, had ik schuld, en zou ik me schuldig voelen.
En dus wachtte ik op toestemming om los te laten.
Niet wetende, dat die toestemming van mezelf moet komen, en niet van anderen.
Dus wachtte ik lange tijd.
Flirten met burnout
Flirten met een burn-out omdat ik de hele tijd werkte.
Nachten, weekends en zelfs in mijn vakanties.
Daarom miste ik belangrijke momenten met mijn man en kinderen.
Ik zat aan mijn telefoon gekluisterd.
Nog één telefoontje plegen.
Nog een e-mail sturen.
Mezelf altijd pushen om er nog een te doen.
Niet wetende dat je niet kunt geven wat je niet hebt.
Dit is jarenlang mijn patroon geweest.
Alles geven.
Maar niet in staat om te ontvangen.
Niet durven loslaten.
Bang om hulp te vragen.
En niet vertrouwen om te vertrouwen.
Totdat ik deze patronen van niet goed genoeg zijn doorbrak. Van mezelf klein houden.
Van toestemming nodig hebben om los te laten. Van zelfsabotage en angst. Om altijd in overdrive te zijn.
Ik stopte met jagen
Ik stopte met jagen.
En ik begon in te checken bij mezelf. En wat ik wilde. Wat ik nodig had.
Niet wat ik dacht of voelde dat anderen van mij verwachtten.
Ik stond mezelf toe om te worden wie ik altijd al was achter de ambitie en de drukte:
Vrouwelijk, intuïtief, verbonden, aanwezig en creatief.
Leren hoe dit te laten samenwerken met mijn vastberaden, no-nonsense, go-getting, high-achiever delen.
En me goed genoeg voelen.
Zodat ik zowel naar binnen als naar achteren kan leunen.
Zodat ik niet hoef te wachten op toestemming om te slapen, te ontspannen en van mijn leven te genieten.
Zodat ik meer heel en compleet ben.
Zodat ik me herinner dat het er niet om ging iemand beter te maken, maar om mezelf eindelijk toe te staan te worden wie ik altijd al was.
En zo kan ik jou helpen hetzelfde te doen.
