Spiritualiteit omarmen als ambitieuze moeder. – Ik ben behoorlijk nerveus om dit vandaag te schrijven. En ik heb dit bericht veel te lang uitgesteld. Smoesjes gevonden om het vandaag niet aan de wereld te brengen. Ik twijfelde aan mezelf, mijn boodschap, en – om eerlijk te zijn – ook aan mijn reputatie.
Maar ik voel met elke vezel van mijn wezen dat het belangrijk is om dit naar buiten te brengen.
Want ik moet mijn woorden waarmaken. Ik moet MIJ accepteren voor wie ik ben. Zonder bang te zijn voor wat mensen van me denken. En vertrouwen hebben dat deze boodschap de juiste ogen zal vinden.
Hard werken als statussymbool
Zoveel mensen kennen mij als een doorzetter, een doener. Ik heb hard werken altijd gezien als een statussymbool. Het gaf me respect, bewondering, waarde, bevestiging en een gevoel van controle. Ik geloofde echt dat hoe harder ik werkte, hoe meer succes ik zou hebben.
De vrouwen in mijn bloedlijn waren allemaal high-achievers. Ze waren allemaal ondernemers, en de meesten waren ook kostwinners. Met alle druk en verantwoordelijkheden die ze voelden, hunkerden ze naar een gevoel van veiligheid en controle, en dat was wat hard werken hen gaf. Je zou dus kunnen zeggen dat weten van aanpakken in mijn bloed zit.
Wij leven in een maatschappij waar ambitie wordt geprezen en gestimuleerd. Waar ‘druk zijn’ een deugd is. En succes wordt afgemeten aan het aantal cijfers dat je haalt (in geld, klanten, zelfs op de weegschaal). We stellen doelen om die cijfers te halen. En voelen ons niet goed genoeg als we ze niet halen.
We staan 24/7 “aan” en weten niet hoe we om moeten gaan met leegte. De vrije tijd. De stilte voor de storm.
We durven niet achterover te leunen, stil te zijn en een pauze in te lassen. Omdat stilstand achteruitgang betekent.
Dit was ik en ben ik nog steeds in zekere zin. Maar niet meer helemaal.
Ik heb een innerlijke reis gemaakt.
Mijn innerlijke reis
Deze reis begon ongeveer 25 jaar geleden. Ik was net verhuisd om te gaan studeren. Ik was ook een ambitieuze momlumentale danseres, die grote internationale wedstrijden deed. Ik trainde ongeveer 20 uur per week, terwijl ik hard werkte om een MBA in internationale bedrijfskunde te halen.
En terwijl ik zo bezig was, kreeg ik een soort wake-up call, getriggerd door enkele blessures. Dit leidde me naar een intuïtieve ontwikkelingsgroep, waar ik leerde over intuïtie, spiritualiteit en zelfs mediumschap. En dat opende als het ware de sluizen. Maar omdat ik jong was, en met mijn studie, dansen en vriendjes, sloot ik die deur weer voor een paar jaar.
Hoe dan ook, de uitnodiging om met mijn sterk ontwikkelde intuïtie en mediamieke gaven te werken is me verschillende keren toegezonden. En ik heb het net zo snel weer naast mij neergelegd. Omdat ik niet woo-woo, spiri-wiri, vaag… wilde zijn. En elk ander negatief etiket dat je kunt bedenken.
Totdat ik onlangs, niet alleen zachtjes aangemoedigd door de ongeziene wereld, maar ook steviger gepusht door mijn goede vrienden, een enorm aha-moment kreeg. Of misschien zelfs een ontwaken.
Ik realiseerde me dat ik mijn leven op een zeer mannelijke manier heb geleefd. Ik weet hoe ik moet buffelen, aanpakken, doorzetten en de rechterkant van mijn hersenen gebruiken. Maar ik negeerde mijn vrouwelijke kant. Mijn ontvangende deel, het achterover leunen, en het deel dat mijn intuïtieve gaven bevat.
En ik realiseerde me dat ik de verwachting had dat als ik mijn spirituele kant in de wereld zou brengen, ik dat op een strenge (misschien zelfs mannelijke) manier moest doen. Vandaar dat ik een tijdje studeerde bij leraren van een Britse “Harry Potter” school. Maar daardoor voelde ik me nooit goed genoeg, en nooit MIJ.
Bovendien besefte ik dat ik zo intuïtief ben, en door lagen heen kan kijken tot in de ziel van een persoon, en contact kan maken met de geestenwereld. In mijn cliëntsessies gebruik ik het zonder het te labelen of te vermelden.
En ik zag dit als zo normaal, als iets wat iedereen doet. En ik was, en ben nog steeds, weiger te zeggen dat deze gaven mij specialer maken en een bepaalde manier van spiritueel narcisme of spiritueel bypassen creëren.
Maar dit deel van mij niet erkennen, het wegduwen en die deur gesloten houden, omdat het ongrijpbaar en gemakkelijk verkeerd begrepen is, verhindert mij ook om heel en compleet te zijn.
Heel en compleet zijn
En ik wil echt dat wij vrouwen heel en compleet zijn. Door onze mannelijke ‘doen’ kant en onze vrouwelijke ‘ontvangen’ kant te harmoniseren.
En dus moet ik mijn woorden waarmaken.
Dus hier ben ik. Ik erken mijn vrouwelijke kant in het openbaar. Ik omarm mijn spiritualiteit nu openlijk, en verwelkom dit nieuwe tijdperk in mijn leven.
Wat het zal betekenen voor mij en mijn bedrijf? Ik leun nu achterover en ik weet het nog niet. Ik laat het zich ontvouwen en ik vertrouw erop dat er mooie toevoegingen zullen zijn aan wat ik nu al doe.
Ik weet alleen dat ik er eindelijk klaar voor ben.
