Op een verlaten spoorweg
Angst giert door me heen, ik ga rechtop zitten. Het is midden in de nacht. Ergens in het midden van nergens op het treinspoor tussen 2 Russische steden. Ik hoor luid gebonk op de deur van onze kleine nachttreincabine. Een donkere, duistere mannenstem met een zwaar Russisch accent beveelt: ‘Open de deur!’
Ik hoor het gerammel van het deurslot, ik zie de deurknop draaien… Oh nee! We waren gewaarschuwd, mijn moeder en ik. Voor gevaarlijke mannen die azen op vrouwen die alleen in de trein reizen. We kregen een extra veiligheidsslot, omdat deze mannen hoofdsleutels hebben. Dus wetende dat het extra veiligheidsslot ons veilig zou houden, zat ik in stilte in mijn bed. Ik concentreerde me op de deur, het slot en de knop.
Maar toen gebeurde het ergste…
Duwen en vasthouden
Het extra veiligheidsslot begon te glijden. En met een zachte klap viel het op de grond. En daar was het, het beroemde vecht, vlucht, of bevries moment.
Binnen een seconde sprongen mijn moeder en ik overeind. De deur begon open te schuiven. Ik hoorde zijn stem en zag zijn schaduw onder de deur vandaan komen. En we duwden zo hard als we konden. En duwden en duwden.
Mijn moeder en ik, in het midden van donker Rusland, met een man aan de andere kant van de deur die ons wilde beroven, pijn doen, of erger. We hielden de deur zo dicht als we konden. Zo lang als we konden. De tijd stond stil.
Ik weet niet hoeveel tijd er voorbij ging. Waarschijnlijk ergens tussen de 1 en 2 uur. We waren sterk, mijn moeder en ik. We voelden kracht en helderheid die groter was dan ons. En ik weet niet hoe, maar we hielden vol.
Totdat…
Hij weg was.
De theepot
Snel installeerden we het extra slot, en langzaam maakten we onze greep op de deur losser. En we begonnen te beven. Te huilen. Om weer te ademen. Nog steeds bang dat hij terug zou komen, waren we hyper-alert voor een tijdje. We zouden nooit de deur van de cabine openen om de situatie in te schatten.
En dit was een probleem. Door de spanning, stress, angst en adrenaline waren onze blazen getriggerd. We moesten plassen. Nu!
Rondkijkend in de kleine hut, viel mijn oog op de theepot. Een ouderwetse kitscherige theepot met bloemen. En hij was leeg. Maar niet voor lang…
Vechters
Terugkijkend op deze nacht, realiseerde ik me dat we veel sterker zijn dan we denken. Soms heb je niet meer de optie om weg te rennen of te bevriezen, en is vechten het enige wat je kunt of wilt doen. Weet dan dat je de kracht, de veerkracht, de vaardigheden en het vuur hebt om te vechten.
Vrouwen met wie ik werk zijn vechters. Ze lopen niet langer weg voor hun blokkades, negatieve gedachten en pijnlijke emoties. Ze verbergen of onderdrukken hun problemen ook niet. Ze komen tevoorschijn en doen wat ze moeten doen.
Omdat ze willen vechten voor hun toekomst. Voor zichzelf. Voor hun kinderen. Zoals ik deed op dat treinspoor. Ze zetten door met vastberadenheid, betrokkenheid en kracht. En ze hoeven dat niet alleen te doen. Ik sta achter hen. Met vereende krachten tot hun blokkades weg zijn.
Jij hoeft het ook niet alleen te doen. Ben je klaar voor je gevecht, zodat je voor eens en altijd van je demonen afkomt? Laten we eens praten in een persoonlijk -geen verplichtingen- Transformatie Roadmap gesprek. We zullen de kloof tussen waar je nu bent en waar je wilt zijn in kaart brengen, en een Transformatie Plan maken met gegarandeerde resultaten. Plan een gratis gesprek door op deze link te klikken:
