Zoals zoveel moeders (zou het een vrouwending zijn?) wilde ik ook overal goed in zijn en alles aan kunnen. Niet alleen als die supermama, maar ook die behulpzame collega, goed opgevoede dochter, de luisterende oor biedende buurvrouw, die hartsvriendin, en natuurlijk die verleidelijke vamp voor de lieftallige wederhelft. Althans, na 22:00 uur dan. Daarvoor was ik veel te druk met druk zijn. Ik hoef je misschien niet te vertellen dat dit niet lang goed ging…
[clear/]
Toiletgang als spirituele ontspanningsoefening
Ik werkte in die tijd 32 uur, had een knul van 4 en net een nieuwe baby, een man die fulltime werkte, een hond, en een huishouden. Miste er iets…? Euh ja! Tijd voor mezelf! Dat miste ik! Ik maakte mezelf wijs dat ik genoeg had aan 10 minuutjes op de bank een kopje thee drinken en maakte van de toiletgang een ware spirituele ontspanningsoefening. Dan kon ik er weer tegen aan namelijk. Je kon het je zelf natuurlijk ook moeilijk praten. En als moderne vrouw die middenin het leven stond, kon ik dat toch zeker allemaal best wel aan?!
[Tweet “Toiletgang als spirituele ontspanningsoefening”]
Niet echt dus. Net als veel andere vrouwen (en mannen blijven ook niet gevrijwaard) klapte ik op een gegeven moment ook onderuit. Toen bleek dat jongleren toch niet zo mijn ‘ding’ was. Ik kon niet alle ballen in de lucht houden, sterker nog, ik liet ze allemaal in één keer vallen. Nou ja, natuurlijk ‘deed’ ik nog wel de kinderen en ik liet ook de hond uit. Dat was eigenlijk mijn ontspanning, die hond. Heerlijk wandelen en soms letterlijk uitwaaien en me niet druk maken om dat verwaaide kapsel, want ik hoefde toch niet naar mijn werk. Nadenken kon ik, wat er nu fout was gegaan, maar meer nog kijken naar hoe het anders moest. Want zo doorgaan, dat was duidelijk, dat kon niet.
Dus plakte ik duct-tape over dat achterlijke ‘ik-moet-alles-goed-doen’ stemmetje. En ging ik meer aandacht besteden aan dat andere stemmetje, dat zogenaamde ‘inner-voice’ stemmetje. En die kon eigenlijk wel hele zinnige dingen zeggen. Ik ging leren uitspreken als ik iets niet wilde, of ergens geen tijd voor had of als ik juist de keus maakte iets wel te doen.
Het grote verschil
En nu? Nu heb ik een opleiding Vitaliteitscoach achter de rug, werk 24 uur in loondienst, heb daarnaast mijn eigen bedrijf waarbij ik anderen help een leefstijl met vitaliteit te krijgen, heb 2 honden, een knul van 9 en een van 5 en een man die 32 uur werkt.
En het grote verschil? Ik houd één bal tegelijk in de lucht en besteed daar dan ook de volle aandacht aan. En dan doe ik het super goed!
Door een moeder verteld: het verhaal van Sandra
Sandra Djukanovic-Wolbers woont met haar gezin en 2 honden in Werkhoven. Als vitaliteitsspecialist helpt ze met Leef je Leefstijl mens en bedrijf om energieker en krachtiger in het leven te staan. Dit wordt bereikt door te kijken naar gedragsverandering op gebied van voeding, beweging en stress- en emotiemanagement. Hierdoor gaat de kwaliteit van leven en werken aanzienlijk omhoog.
[clear/]
Eén reactie
Alsof ik het zelf geschreven heb. Een en al herkenning. Nu nog werken aan dat een bal tegelijk gedeelte.