Moeders zijn Drama Queens

Had je mij een paar jaar geleden gevraagd wat ik van het moederschap vond, dan had ik je heel eerlijk geantwoord dat ik dacht dat het een appeltje-eitje zou zijn. Ik had immers nog geen kinderen en wist gewoon niet beter. Vraag je het mij nu dan krijg je een ander antwoord: levensveranderend, hartverwarmend en bij tijd en wijle gewoon rete-zwaar.
Afgelopen maand stond in de Volkskrant een column van Elma Drayer over moederschap en hoe wij moeders het moederschap ervaren.
Volgens Elma Drayer wordt er tegenwoordig bijna alleen maar geklaagd over de zwaarte van het moederschap, terwijl het volgens haar nog nooit zo licht en gemakkelijk is geweest als nu! Ze vindt ons moeders dan ook maar een stel verwende prinsessen.

Verwend Prinsesje

Mijn eerste reactie is dat ik mij diep beledigd voel om te horen dat ik een verwend prinsesje zou zijn als ik toegeef, dat ik het moederschap soms gewoon zwaar vind. En met mij zouden zo’n 90% van de moeders verwende prinsesjes zijn. Uit onderzoek blijkt namelijk dat zo’n 90% van de moeders het moederschap een stuk zwaarder vindt dan verwacht en hier niet eerlijk voor uit komt, uit angst voor deze reactie. Uit angst om niet goed genoeg gevonden te worden. Om bestempeld te worden als slechte, luie, moeder. En uit schuldgevoel.
Het artikel van Elma doet mij denken aan ‘Gutteguttegut, de jeugd van tegenwoordig!’ aan ‘niet lullen, maar poetsen,’ aan ‘de schone schijn ophouden, want wat zullen de buren wel niet denken’ en aan dat er alleen maar geklaagd mag worden over… het weer.

[Tweet “Moeders, wat zijn jullie een stelletje drama queens en luie prinsesjes!”]

‘Je hebt er toch zelf voor gekozen…’

Maar wat doet deze boodschap met die 90% van de moeders die zwaar vinden, maar zich niet uit durven spreken? Bang om verwend prinsesje genoemd te worden, hun worsteling gebagatelliseerd te horen worden met loze kreten als ‘je hebt zelf voor kinderen gekozen’ en ‘tel je zegeningen’ houden zij meer dan ooit tevoren hun mond en de roze wolk in stand.
Volgens de schrijfster van dit artikel moet je wel in quarantaine gezeten hebben als je nog steeds gelooft in de roze wolk. Ik heb mijzelf toch altijd wel als vrouw van de wereld gezien. En voordat ik mijn kids kreeg, las ik alles wat los en vast zat over kinderen en bereidde ik mij grondig voor op mijn nieuwe gezin. En ja, ik verwachtte een permanente roze wolk. Maar toen mijn dochter er eenmaal was, stond de wereld te schudden op z’n grondvesten. Ik moest héérlijk genieten, zei iedereen, maar ik deed dat vaak niet, want ik was mijzelf volledig kwijt. En nee, dat ligt niet aan het feit dat ik mijn ogen had gesloten, maar omdat niets en niemand mij kon voorbereiden op zo’n aardverschuivende gebeurtenis. En ik schaamde me dood om toe te geven dat ik worstelde en geen permanente roze wolk ervaarde.

‘Ik haal mijn lat niet!’

Waarom zou die vriendin met een dijk van een carrière, 3 kids, een groot huis en een sociaal leven wel kunnen wat mij niet lukte? Er moest wel iets mis met míj zijn… Ik zou wel gemakzuchtig zijn, niet genoeg van mijn kids houden of gewoonweg zwak zijn.
Niets was minder waar. Ik was compleet moegestreden te voldoen aan mijn eigen hoge standaarden en verwachtingen. Ik was juist iemand die 200% gaf en dus continue over haar eigen grenzen ging. Ik was aan het overleven in plaats van leven.

Eerlijkheid over moederschap

Dit soort artikelen als van Elma houden in stand dat het overgrote deel van de moeders er juist niet voor uitkomt, dat het moederschap zowel in combinatie met al het andere, maar vooral in combinatie met hun eigen hoge lat gewoonweg regelmatig zwaar is naast alle mooie momenten. En het doet geen recht aan het overgrote deel van de moeders die juist niet klagen en in stilte dealen met hun worsteling. En hoe jammer dat diegenen, die (al dan niet wat gechargeerd om een punt te maken) er wel eerlijk voor uitkomen, als drama queen worden neergezet.
Wordt het niet eens tijd dat we eerlijk zijn over het moederschap en overgaan op hoe we met het moederschap anno nu omgaan? Wat mij betreft zijn er twee kanten van dezelfde medaille: met aan de ene kant het rennen en vliegen, de stress, de druk en de frustraties en aan de andere kant de allesoverheersende diepe en onvoorwaardelijke liefde en de momenten die je hart laten smelten. En zonder die worstelingen aan de ene kant zouden de geweldige geluksmomenten simpelweg niet opvallen en als zodanig ervaren kunnen worden.
En voor de moeders die alles geven, zichzelf wegcijferen, op hun tenen lopen en die regelmatig op standje overleven staan, het artikel van Elma geeft ons wel één wijze raad: dat wij bikkels juist maar vaker een verwend prinsesje mogen zijn om meer te kunnen genieten.